Sensizliğimin 34.günü. Sanki yıllar geçti üzerinden.Öylesine bir özlem, öylesine bir hasret var ki içimde kelimelere dökmek imkansız. Söylediğin gibi, istediğin gibi hep dimdik durmaya çalışıyorum. Ama günden güne arttıkça hasretin beceremiyorum sanki meleğim. Hayatımda ne kadar büyük bir yer kapladığını zaten hep biliyordum. Yokluğunla öyle bir boşluktayım ki, elim kolum, kanadım kırıldı sanki. Ne yapsam, ne etsem aklımda hep sen. Bugün elim hep telefonda. Senin gittiğini hiç sindiremedim, konduramadım. Hep seni aramak geçiyor içimden. Sarılıyorum telefona bi hevesle sonra buz kesiliyor elim birden, gardım düşüyor kimi arıyosun İrem Annecin yok :( Öyle özledim ki sesini duymayı, her akşam öpüp kokladığım o nur yüzünü, ellerini, geceleri dinlediğim nefesini. Annem sensiz nasıl geçecek bu zaman bilmiyorum. Diyorum ki geçen zaman beni annemden uzaklaştırmıyor aksine ona yaklaştırıyor. Böyle diyorum ve sabrediyorum. Yazdığın gibi Firdevs'ala Cennetinde buluşucaz birtanemle diyorum..Buluşucaz ve orda hiç ayrılık olmayacak. Allah’ım o günün gelmesini iple çekiyorum. Sana yeniden sımsıkı sarılabilecek miyim?